Temat Bezfugowe układanie

Mit 1: Płytki ceramiczne można układać bezfugowo

Uzyskanie minimalnej wielkości fugi w procesie układania płytek możliwe jest dzięki zastosowaniu płytek poddanych procesowi rektyfikacji. Nie oznacza to jednak, że można zastosować montaż całkowicie bezfugowy.

Rektyfikacja jest obróbką mechaniczną polegającą na frezowaniu krawędzi płytki pod kątem prostym. Powstałe elementy układać można bez obaw o rozbieżności rozmiarowe, ponieważ w procesie rektyfikacji każda płytka uzyskuje taki sam wymiar z dokładnością do 0,2 mm. Rektyfikacji poddawane są zarówno płytki ścienne, jak i podłogowe, jednak w przypadku tych drugich jest to szczególnie ważne – dzięki rektyfikacji płytki przeznaczone do montowania na posadzkach nie muszą być grupowane na kalibry.

Pojawienie się płytek rektyfikowanych na rynku spowodowało nazwanie ich przez użytkowników bezfugowymi - a więc takimi, do montażu których nie jest wymagane stosowanie żadnych spoin. Jako główny argument podawano idealnie równe krawędzie płytek, które połączone ze sobą dają efekt jednolitości okładziny ceramicznej na całej powierzchni. Niestety, przekonanie to – wbrew jasnym deklaracjom producentów okładzin ceramicznych – nadal pokutuje jako słuszne pośród klientów detalicznych, sprzedawców, projektantów, jak i niektórych wykonawców.

W rzeczywistości układanie takie niesie ze sobą ogromne ryzyko uszkodzenia płytek, głównie ze względu na rozszerzalność liniową materiałów, a szczegółowiej rzecz ujmując – różnice między wartościami tego parametru dla podłoża, kleju oraz montowanych na nich elementów ceramicznych. Ujmując rzecz prościej – każda z warstw inaczej zachowuje się pod wpływem czynników zewnętrznych i zastosowanie przerw dylatacyjnych oraz spoin pozwala na zniwelowanie powstałych naprężeń. Montaż bezfugowy stwarza ogromne ryzyko uszkodzenia zamontowanych już płytek i może być traktowany jako błąd w sztuce budowlanej.
Mit 4: Czasowa zmiana koloru płytki ściennej jest wadą płytki.

Jednym z częstszych problemów zgłaszanych przez klientów w odniesieniu do ściennych płytek ceramicznych jest ich okresowe przebarwianie się, zazwyczaj na ciemniejszy kolor. Przebarwienia takie dotyczą tych płytek, które ułożone są w strefach bezpośredniego kontaktu z wodą, a więc strefach prysznicowych, a także w bliskim sąsiedztwie wanien lub umywalek. Zazwyczaj znikają niedługo po tym, jak powierzchnia przestanie być mokra lub zawilgocona.

Dedykowane zastosowaniu na ścianę płytki produkowane w technologii monoporosy charakteryzują się nasiąkliwością wodną E > 10%, co oznacza że w niewielkim stopniu chłoną wodę. Sytuacja taka nie ma miejsca chociażby w przypadku gresów, które z racji silnego zaprasowania i wypalenia w wysokich temperaturach posiadają ekstremalnie niską nasiąkliwość, z drugiej strony będąc materiałem trudniejszym w obróbce glazurniczej. W procesie produkcji płytek ściennych ich powierzchnię pokrywa się szkliwem, które nie tylko pozwala na dokonanie nadruku grafiki i aplikację rozmaitych zdobień, ale przede wszystkim tworzy nieprzepuszczalną dla wody warstwę.

Wynika z tego, że płytki mogą chłonąć wodę, lecz tylko od strony montażowej lub od strony bocznych krawędzi. Zjawisko przebarwienia płytek jest więc dowodem na nieprawidłowe przygotowanie podłoża pod montaż płytek, niepoprawnej aplikacji fugi lub też jej wymycia, bądź przecieków wody między warstwą płytek a ścianą. Aby wyeliminować sytuację czasowej zmiany koloru płytki, należy więc dokonać dokładniejszych oględzin i poprawek montażowych – pozostawienie problemu w takiej postaci może w krytycznej sytuacji doprowadzić do odspajan